Job Boontjes in actie tijdens de Superprestigeveldrit in zijn woonplaats.
Job Boontjes in actie tijdens de Superprestigeveldrit in zijn woonplaats. (Foto: Henry Koops)

Job Boontjes: ,,Het was een mooie ervaring”

Algemeen

GIETEN – Job Boontjes is een ervaring rijker. De net 18-jarige veldrijder uit Gieten mocht zondag tijdens de Superprestige Veldrit in Gieten starten tussen de eliterenners. Het werd een zware beproeving voor de eerstejaars Belofte.

,,Het was erg zwaar”, aldus Boontjes die het toch wel raar vond om tussen al die grote mannen van het profpeloton te mogen starten. ,,Je kijkt toch tegen deze mannen op en dan mag je in hetzelfde veld met ze meerijden.”

De Gietenaar reed drie ronden in het sterke deelnemersveld. ,,Als je op 80 procent van de koploper rijdt dan wordt je uit de wedstrijd gehaald. Ik had deze achterstand nog niet, maar werd met een groepje renners toch preventief uit koers gehaald, omdat verwacht werd dat in de volgende ronde de 80 procent overschreden zou worden. Natuurlijk had ik liever meer ronden gereden, maar ik merkte ook wel dat het lichtje langzaam uitging.”

Boontjes die het afgelopen seizoen succesvol op de weg was geweest, stapte voor het eerst sinds lange tijd weer op de crossfiets. ,,Ik had zaterdag nog het parkoers verkend. Toen was het droog en kon er op het gras nog goed gereden worden. Het was toen goed te doen, maar het had zondag zoveel geregend dat het een grote modderpoel werd. Doordat je de routine mist was het lastig rijden; als je te hard trapte krijg je wielspin en glij je weg. Trap je te zacht dan kom je niet vooruit. Je mist het ritme om een goede balans te vinden.”

Boontjes vond het een leuke ervaring om met de top mee te mogen doen. ,,Het veldrijden is leuk om te doen, maar ik ben beter op de weg. Maar ik vind alles op de fiets leuk. In de wintermaanden rij ik dus veldritten in de regio of stap ik op de mountainbike. Dit doe ik ter voorbereiding op het wegseizoen. Daar ligt de focus.”

De Gietenaar vond het geweldig om in zijn eigen dorp te mogen rijden. ,,Je hoorde onderweg overal je naam roepen. Het leek of het hele dorp stond te roepen. In begin had ik nog wel het idee waar bekenden stonden, maar op een gegeven moment kon ik niet meer koppelen wie waar stond. Het was wel een mooie ervaring.”